Доўгімі зімовымі вечарамі жанчыны не толькі вышывалі, пралі, але ткалі. Ткацтва - складаны і шматгранны працэс. Каб выткаць якую-небудзь рэч, патрабавалася многа часу на падрыхтоўку сыравіны. Лён, воўна, радзей канапля былі галоўнай прадукцыяй для адзення і рэчаў.
Перад вамі вельмі стары ткацкі станок. У нас ёсць усё неабходнае, каб на ім можна было працаваць. Застаецца толькі наладзіць кіт, заправіць аснову і можна ткаць дзівосныя дываны. На вітрыне - прылады працы для ткацтва. Тут чаўнакі, верацёны, бэрда.
Развіццё ткацтва ў Беларусі. У другой палове XVIII ст. на тэрыторыі Беларусі адбываецца зараджэнне мануфактурнай вытворчасці. У гэты час ліквідуюцца наступствы спусташэння і ў сялянскіх гаспадарках больш сеюць лёну і канопляў. Па меры адраджэння гарадоў зноў атрымліваюць сваё развіццё рамесныя промыслы, дзе трэцяе месца па колькасці (пасля рамеснікаў, якія займаюцца апрацоўкай металаў і спецыялістаў па вырабу скур і мяхоў) займалі краўцы, ткачы, прядильщики, суконшчыкі і іншыя майстры па вырабе адзення.
Пачатак мануфактурнай прамысловасці ў Беларусі паклалі буйныя феадалы, якія валодалі вялікімі багаццямі і маюць магчымасці для арганізацыі мануфактур у сваіх землях, дзе была танная рабочая сіла-прыгонныя сяляне.
У 1751 годзе князь Міхаіл-Казімір Радзівіл заснаваў у Слуцку прадпрыемства, унікальную прадукцыю якога - знакамітыя слуцкія паясы-ведалі і высока шанавалі ў многіх краінах. Гэтыя паясы ткаліся з шаўковых, залатых і срэбных нітак з рознымі ўпрыгожваннямі і з'яўляліся высокамастацкімі творамі ручнога вытворчасці таго часу. Галоўным майстрам-ткачом на фабрыцы на працягу многіх гадоў працаваў жыхар Слуцка Васіль Барсук.
Прадпрыемствамі мануфактурнага тыпу меншых памераў з'яўляліся суконная і палатняная фабрыка князя Сапегі ў Ружанах.
З развіццём рынкавых адносін у многіх памешчыцкіх гаспадарках павялічылася вытворчасць лёну, канопляў і пянькі. Атрымала сваё развіццё танкарунная авечкагадоўля. На пачатак 40-х гадоў XIX ст. у Беларусі налічвалася 600 тыс.овец, у тым ліку Гродзенскай губерні 400 - 420 тыс. Асобныя памешчыкі мелі дзясяткі тысяч авечак.
У канцы XVIII ст. - Першай палове XIX ст. у розных раёнах Беларусі ў сельскай мясцовасці сталі ўзнікаць прамысловыя паселішчы, якія ўяўляюць сабой поўныя комплексы вытворчых прадпрыемстваў (ткацкіх фабрык).
У Беларусі найбольшае распаўсюджванне атрымалі перапрацоўчыя прадпрыемствы, якія працавалі на сельскагаспадарчым сыравіна - суконныя, палатняныя ў іх ліку.
Цэнтрам коноплеводства была Магілёўская губерня. У 60-я гг. XIX ст. галоўным рынкам збыту пянькі была Англія, а ў 70-е - Нямеччына.
Неабходна сказаць і пра тое, што пасля рэформы 1861 г. павялічылася доля дробных капіталістычных прадпрыемстваў у тэкстыльнай галіны.
Ужо да канца ХIX ст. да буйных прадпрыемстваў Беларусі ставілася льнопрадзільная фабрыка ў г. Віцебску з агульнай колькасцю работнікаў больш за 500 чалавек.